ดนัย อุดมโชค ( ปิ๊ก ) นักเทนนิสชาวไทย

เกิดเมื่อวันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2524 ที่กรุงเทพมหานคร

อันดับโลกสูงสุดของดนัย อยู่ที่อันดับ 77 เมื่อวันที่ 29 มกราคม 2550
หลังจากทำผลงานได้ดีในเทนนิสออสเตรเลียนโอเพน ประจำปี 2007
เอาชนะฮวน คาร์ลอส เฟอร์เรโร อดีตมืออันดับ 1 ของโลก 7-6, 7-5, 4-6, 6-1
ผ่านเข้ารอบสามของรายการ

ดนัย เป็นบุตรของ นายวุฒิพันธ์ และนางกาญจนา อุดมโชค ปัจจุบัน กำลังศึกษาอยู่ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ

ชั้นอนุบาล - ประถมศึกษาปีที่ 6 จากโรงเรียนสงนเด็ต จบชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น จากโรงเรียนทิวไผ่งาม จบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย จากการศึกษานอกโรงเรียน (กศน.) เริ่มเล่นเทนนิสเมื่ออายุ 8 ปี ขณะกำลังศึกษาชั้น ม.2 เนื่องจาก มีอาการหอบหืดเป็นโรคประจำตัว และแพทย์แนะนำให้ออกกำลังกาย รวมถึง ครอบครัวก็เล่นเทนนิสอยู่แล้ว

โดยมี อาจารย์มานิตย์ รัตนมงคลกุล เป็นผู้ฝึกสอนคนแรก และ อาจารย์ชัยวัฒน์ คงกิจภากรณ์ เป็นผู้ฝึกสอนคนปัจจุบัน เริ่มเล่นเทนนิสอาชีพ เมื่อ พ.ศ. 2540 ลงแข่งขัน รายการ เดวิส คัพ 1997 ที่ประเทศฟิลิปปินส์ เป็นรายการแรก

Jack 

บทความชีวิตนักเทนนิส โดย ดนัย อุดมโชค

ชีวิตนักเทนนิสอาชีพของผมมันเริ่มมาตั้งแต่ตอนที่ผมเป็นเด็กแล้ว โดยตอนแรกที่ผมเริ่มเล่นเทนนิส นั้นก็เพราะว่าผมเป็นโรคหอบ ตอนผมอายุได้ห้าขวบผมเกือบจะไม่ได้มีโอกาสได้เติบโตมามองดูโลก ใบนี้ที่สดใสได้อีกแล้ว เพราะตอนนั้นผมเป็นโรคนี้ขั้นรุนแรงถึงขนาดต้องเข้าตู้อ็อกซิเจนเลย เพราะผมหายใจด้วยตัวเองไม่ได้ พอหายปุ๊ปคุณหมอก็เลยแนะนำให้ไปออกกำลังกายเพื่อที่จะได้ มีร่างกายที่แข็งแรงและโรคนี้ก็จะได้เป็นน้อยลง แต่หมอไม่ได้บอกว่ามันจะหายขาดนะ โดยตอนแรกพ่อก็เอาผมไปหัดว่ายน้ำเพราะมันก็เป็นกีฬาที่มีคนเล่นกันเยอะในช่วงนั้น

พอเล่นได้ไปปีนึงผมก็เริ่มเบื่อกีฬาชนิดนี้โดยหาเรื่องที่จะไม่ไปเล่นให้ได้ คุณพ่อก็เลยไปถามคุณย่า ว่าจะเอายังไงดี พอดีคุณย่าเล่นเทนนิสอยู่ที่สโมสรราชนาวี ท่านก็เลยแนะนำให้ลองไปหัดเล่นดูมั๊ย พอพ่อมาถามผมก็รีบตอบตกลงเลยเพราะว่าตอนนั้นคือทำยังไงก็ได้ที่จะไม่ต้องไปว่ายน้ำอีก ก็ไปเล่นเทนนิสครั้งแรกที่สโมสรราชนาวีกับคุณย่า โดยมี พันเรือโทมานิตย์ รัตนมงคลกุล เป็นคน ที่เริ่มทำให้ผมได้รู้ว่าเทนนิสคืออะไรยังไง โดยตอนนั้นผมก็เพิ่งจะอายุได้แค่แปดขวบเองก็เริ่มได้ จับไม้เทนนิสเป็นครั้งแรก โดยตอนแรกเราก็เล่นกันเป็นกลุ่มเฉพาะช่วงเช้าของทุกวันเสาร์กับวันอาทิตย์ แต่ไปยังไงมายังไงก็ไม่รู้ พันเรือโทมานิตย์ ก็มาคุยกับคุณพ่อของผมเป็นการส่วนตัวว่าอยากจะมา สอนผมเป็นการส่วนตัวโดยท่านได้บอกกับพ่อของผมว่าเด็นคนนี้มีพรสวรรค์ในด้านนี้

ถ้าคุณอยากลองดูว่าเด็กคนนี้ไปได้ไกลแค่ไหนเดี๋ยวผมจะสอนให้ พ่อผมก็ตอบไปว่า “โอเคถ้าคุณคิดว่าลูกของผมไปได้ไกลผมก็พ้รอมที่จะทำทุกอย่างทุ่มเททุกอย่างเพื่ออนาคตของลูกผม”

แล้วหลังจากนั้นผมก็ต้องเปลี่ยนที่เล่นเทนนิสจากที่สโมสรราชนาวีมาเป็นที่หมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่โดย เล่นกันหลังผมเลิกเรียน โดยเราเริ่มกันตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงสี่ทุ่ม ตอนแรกก็เฉพาะวันจันทร์ พุธ ศุกร์ก่อน ส่วนวันเสาร์กับอาทิตย์ผมก็ไปตีที่ราชนาวีเหมือนเดิมแต่คราวนี้ตีคนเดียว ไม่ได้ตีเป็นกลุ่มเหมือนก่อนแล้ว พอเป็นแบบนี้ได้สักสองสามเดือนก็เพิ่มเป็นเล่นทุกวันเลย แล้วพ่อผมก็ชอบให้ผมเล่นด้วยเพราะว่าเวลาผมเล่นอยู่ท่านก็จะดื่มเบียร์กับเพื่อนๆทุกวันเลย..

พอผมเริ่มที่จะเล่นเป็นแต้มได้ พันเรือโทมานิตย์ ก็พาผมไปแข่งครั้งแรกในชีวิตของผม เป็นรายการ เยาวชนรุ่นอายุไม่เกิน 8 ปี โดยตอนที่ผมแข่งครั้งแรกตอนโน้นนั้นสำหรับรุ่นเล็กสุดซึ่งก็คือรุ่นที่ผม แข่งนั่นแหละ เค้าจะรวมทั้งหญิงกับชายมาแข่งด้วยกันเลย(แต่ตอนนี้แยกแล้ว) โดยการแข่งขันครั้งแรกของผมนั้นเป็นอะไรที่ผมไม่มีวันลืมได้เลยเพราะว่าสองรอบแรกนั้นผมก็ชนะ ซึ่งมันก็ไม่มีอะไรให้จำเท่าไหร่หรอก(แต่ผมก็ยังจำได้นะ) แต่ไอ้ที่ผมจำได้แม่นยำและจะไม่มีวันลืมเลยก็คือการแข่งขันรอบที่สามซึ่งตอนนั้นเป็บรอบแปดคนสุดท้ายโดยผมเจอกับมือวางอันดับหนึ่งของรายการ

ชื่อของเค้านี่ผมจำได้แม่นยำมาจนถึงทุกวันนี้โดยไม่มีวันลืมเลยเพราะเค้าเป็นคนเดียวที่ทำให้ผม เสียน้ำตาเป็นครั้งแรก เค้าชื่อพชรพล คำสมาน แต่ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าเค้าคือใคร ผมรู้แต่เพียงว่าผม จะต้องเล่นเทนนิสแล้วก็ต้องชนะด้วย แต่วันนั้นคือผมสู้เค้าไม่ได้เลยแล้วผมก็แพ้ไปแบบไม่ได้สักเกมเดียว ตอนนั้นผมงงตัวเองมากว่าทำไมผมถึงสู้เค้าไม่ได้ ผมรับกับสถานการณ์นั้นไม่ได้จริงๆ ตอนนั้นผมไม่รู้จักคำว่าพ่ายแพ้เลยในชีวิตและนี่ก็คือความพ่ายแพ้ครั้งแรกของผม ผมทนไม่ได้ที่ผมแพ้

ผมวิ่งร้องไห้รอบพื้นที่ของบริเวณสนามโดยตอนแรกพ่อกับแม่จะเข้ามาปลอบแต่ผมรับไม่ได้จริงๆกับคำว่าแพ้ ผมเลยไม่อยากเห็นหน้าใครก็เลยวิ่งหนีเค้ามา พอเค้าวิ่งมาตามผมก็วิ่งหนีไปอีก โดยวันนั้นกว่าจะทำใจ ได้ก็ต้องพูดกันยาวเลย แล้วผมก็มารู้ทีหลังว่าผมได้เงินรางวัลสำหรับคนที่แพ้ในรอบนี้ด้วยเป็นเงิน 200บาท และนี่ก็คือเงินที่ผมทำได้ด้วยตัวเองครั้งแรกในชีวิต

หลังจากความพ่ายแพ้ในครั้งนั้นทำให้ผมไม่ยอมเล่นเทนนิสไปเลยอาทิตย์นึงเต็มๆ จนพ่อผมต้องมาบอกว่าให้เล่นมาบังคับเลยซึ่งตอนนั้นผมกลัวพ่อมากเลยก็เลยต้องกลับมาเล่นอีก ก็ซ้อมเหมือนเดิมคือทุกวันหลังเลิกเรียนจนถึงสี่ทุ่ม ทำอย่างนี้อีกประมาณสามเดือนผมก็ออกแข่งอีก แล้วผมก็แพ้ในรอบที่สี่อีก ซึ่งมันทำให้ผมเสียใจมากกับความพ่ายแพ้ครั้งที่สองนี่เหมือนกัน

แต่ครั้งแรกเป็นอะไรที่ทำร้ายจิตใจผมมากกว่า เพราะครั้งนี้ผมก็เสียใจแต่ผมก็ยังซ้อมต่อหลังจากที่ แพ้มาแล้วโดยไม่ได้หยุดเหมือนครั้งแรกที่แพ้ แล้วพอแข่งเรื่อยๆก็แพ้เรื่อยๆเพราะฝีมือผมยังสู้เค้าไม่ได้จริงๆ นั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าความพ่ายแพ้คืออะไร แล้วใครเก่งกว่าก็จะเป็นผู้ชนะในที่สุด

ซึ่งผมก็เริ่มรับได้กับตรงนี้ ก็คือเวลาที่ผมแพ้มือวางหรือคนที่เก่งกว่าผมก็จะไม่คิดอะไรเหมือนก่อน แต่เท่าที่ผมรู้ตอนนั้นก็คือผมจะแพ้ให้กับมือที่อ่อนกว่าผมไม่ได้ แล้วหลังจากนั้นอีกสองปี ตอนผมอายุได้สิบขวบผมก็ได้มาเป็นมือวางบ้างแล้วในคราวนี้ แล้วผมก็เริ่มเข้าชิงชนะเลิศเกือบทุกรายการเพราะผมเป็นมือวางอันดับสองของรุ๋นอายุไม่เกิน 10 ปี

แต่ผมก็ไม่เคยเอาชนะพชรพลซึ่งเป็นมือหนึ่งของรุ่นได้เลยเพราะในใจผมคิดว่าเค้ามืออันดับสูงกว่าเรา เค้าต้องชนะเราแน่ๆ แต่นั่นคือความคิดของเด็กๆที่ผิดแต่ตอนนั่นผมก็ยังไม่ได้คิดอะไรเท่าไหร่ คือถ้าแข่งรายการไหนที่ไม่มีคนคนนี้มาแข่งผมก็จะได้แชมป์ทุกครั้งไป

แต่ถ้ารายการไหนมีเค้าแข่งผมก็จะได้รองแชมป์อีกทุกครั้งเหมือนกัน แล้วมีอยู่สองสามครั้งได้ที่ผมแข่งกับพชรพลแล้วผมนำห่างมากแล้วก็เกือบที่จะชนะอยู่แล้ว แต่เค้าตีไปแล้วร้องไห้ไปด้วยระหว่างที่เราแข่งกันอยู่แล้วเค้าตามผมอยู่ห่างมากๆ ผมโดยปกติตอนเด็กๆจะไม่ชอบทำให้ใครเสียใจ

แล้วพอผมเห็นน้ำตาของเค้าผมก็เล่นแบบให้แพ้ไปเลยเพราะผมอยากให้เค้าหายร้องไห้ แล้วเค้าก็พลิกเกมกลับมาชนะผมในที่สุด เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งมากจนเค้าได้รับฉายาว่า “นักเทนนิสจ้าวน้ำตา” นับตั้งแต่ที่เค้าชนะผมเพราะเค้าร้องไห้แล้วทำให้ผมใจอ่อนในครั้งนั้น

พอหลังจากที่ผมทำผลงานได้ดีมาตลอดคือได้แชมป์(รายการที่มือหนึ่งไม่ได้แข่ง)กับได้รองแชมป์ (รายการที่มือหนึ่งแข่ง) ก็มีสปอนเซอร์ซึ่งก็คือบริษัทบุญรอดฯ ได้เข้ามาทาบทามให้ผมเข้าไปอยู่ในสังกัดของเค้า แล้วตอนนั้นผมก็ยังไม่มีใครสนับสนุนอยู่แล้วก็เลยโอเค เพราะตอนที่ผมไม่มีคนสนับสนุนนั้น พ่อผมก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับค่าโค้ช ค่าสนาม ค่าลูกบอล แล้วก็เบ็ดเตล็ดอีกเยอะ

คิดแล้วเดือนนึงเสียเกือบห้าหมื่นบาทได้(แต่ส่วนมากเป็นค่าเบียร์ของพ่อตอนระหว่างดูผมซ้อมมากกว่า) แต่พอมีสิงห์สนับสนุนก็เลยไม่ต้องจ่ายค่าใช้จ่ายต่างๆเหล่านี้ จะเสียก็แต่ค่าเบียร์ของพ่อเท่านั้นเอง หลังจากนั้นผมก็ต้องเลิกตีกับ พ.ท.มานิตย์ เพราะทางสิงห์เค้าจัดโค้ชสำหรับนักกีฬาในสังกัดไว้ให้ แล้วผมก็ต้องไปซ้อมที่ที่เค้าจัดไว้ให้ด้วย โดยต้องไปซ้อมตลอดทุกวัน

คุณพ่อก็เลยต้องลาออกจากบริษัททนายที่ท่านทำอยู่เพื่อมาคอยเป็นคนรับส่งผมไปซ้อมแล้วก็ไปเรียน โดยต้องไปซ้อมไกลมากจากโรงเรียนโดยต้องใช้เวลาเดินมางไปซ้อมชั่วโมงครึ่งทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ ส่วนวันเสาร์ผมก็ไปซ้อมตอนเช้าแล้วก็ค้างที่บ้านพักใกล้ๆสนามในวันเสาร์เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเดินทางมา ซ้อมในวันอาทิตย์แล้วคุณพ่อก็มารับกลับบ้านในวันอาทิตย์ แต่คุณพ่อของผมก็ไม่เคยบ่นสักคำว่าท่าน เหนื่อยหรือท้อที่จะขับรถรับส่งผม เพราะว่าท่านรู้ว่าถ้าท่านพูดเรื่องนี้กับผม ผมก็จะคิดมากเรื่องนี้แล้วก็จะทำให้ผมไม่อยากที่จะเล่นเทนนิสอีกต่อไปแล้วก็อาจจะทำให้ผมไม่มีสมาธิ

ในการซ้อมแล้วก็จะทำให้ผมแสดงความสามารถทั้งหมดออกมาไม่ดีเท่าที่ควร ซึ่งแบบนี้นี่เองนะที่เค้าเรียกว่าความรักที่พ่อมีให้ต่อลูกซึ่งผมสามารถที่จะรับรู้มันได้ตลอดแต่ผมก็ไม่เคย แสดงออกมาให้คุณพ่อรู้หรือเห็นว่าผมรู้ว่าท่านทำเพื่อผมขนาดไหน แต่สิ่งที่ได้ผมทำตอนนั้นก็คือพยายาม ที่จะเล่นเทนนิสให้เก่งให้ได้ แล้วก็พยายามทุ่มเทให้กับการซ้อมให้ดีที่สุด พอผมอายุย่างเข้า 13 ปี ผมก็เริ่มออกไปแข่งขันที่ต่างประเทศซึ่งตอนนั้นไปแข่งเก็บคะแนนสะสมโลกของเยาวชนรุ่นอายุไม่เกิน 18 ปี โดยเค้าจะห้ามคนที่มีอายุน้อยกว่า 13 ปีเล่นเพราะเค้าคงยังเห็นว่าอายุขนาดนี้คงยังเด็กเกินไปที่ จะไปเล่นกับพวกที่มีอายุ 18 ปีเต็มได้

แล้วพอผมผ่านช่วงที่เค้ากำหนดมาแล้วผมก็เริ่มที่จะออกเดินทางแข่งขันในต่างประเทศนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา โดยค่าใช้จ่ายทุกอย่างทางสิงห์เป็นคนออกให้หมด ถึงแม้ว่าช่วงแรกผมจะไม่ประสบความสำเร็จเท่าไหร่ นั่นก็หมายความว่าทุกครั้งที่ผมออกไปหาคะแนนนั้นผมไม่เคยที่จะได้คะแนนกลับมาเลยจนกระทั่งผมอายุได้ 15 ปีผมถึงจะได้แต้มเป็นครั้งแรก ซึ่งสองปีที่ผ่านมาที่ผมได้ออกไปแข่งนั้นผมไม่เคยเลยที่จะเก็บแต้มเอา กลับมาที่เมืองไทยด้วย มีแต่ไปแล้วก็กลับมาตัวปล่าวซึ่งตอนแรกๆมันก็ทำให้ผมท้อเหมือนกันเพราะว่า เราออกไปทุกครั้งเราก็หวังที่จะประสบความสำเร็จแต่สำหรับผมแล้วมันไม่ใช่เลย แต่พอหลังจากที่ผมได้แต้มครั้งแรกตอนอายุ 15

แล้วผมก็ได้แต้มมาเรื่อยๆจนผมเองก็คิดสงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเมื่อก่อนผมถึงทำแต้มไม่เคยได้เลย เพราะตอนนี้ผมได้แต้มมาแทบจะทุกครั้งที่ผมออกไปแข่งเลยก็ว่าได้ พอผมได้แต้มมาเรื่อยๆแต้มของผมก็สะสมกันได้เยอะขึ้นเยอะขึ้นจนอันดับเยาวชนโลกของผมขยับจากที่ ห้าร้อยกว่ามาเป็นสามร้อยกว่าเป็นร้อยกว่าแล้วก็มาติดอยู่ในท็อปร้อยของเยาวชนโลกซึ่งนี่ก็เป็นสิ่งนึงที่ ผมอยากจะให้พ่อผมรู้ว่าที่ท่านอุตส่าห์ทนเหนื่อยขับรถรับส่งผมไปซ้อมทุกวันนั้นมันไม่ได้ไร้ค่า มันทำให้ท่านภูมิใจในตัวผมด้วย แล้วหลังจ

Jack 

บทสัมภาษณ์ คุณ ดนัย อุดมโชค

BMW Society : รุ่นรถ ปี และ BMW คันนี้ชุดแต่งอะไรบ้างคะ ?

ดนัย อุดมโชค : รุ่น E46 N42 ปี 2003 ชุดแต่งแต่งมาจากโชว์รูมครับ ที่เพิ่มเติมก็ Kevlar ที่เสา จมูกหน้า และหลังคา ไฟหน้า Xenon รุ่นของที่ใส่ในรุ่น 330 เปลี่ยนไฟท้ายเป็นแบบ LED ครับ

Jack 

BMW Society : ทำไมต้องเป็น BMW คะ ?

ดนัย อุดมโชค : เพราะชอบรูปทรงและ สมรรถนะของ BMW มาตั้งนานแล้วครับ ยังไงก็ต้องเป็น BMW แน่นอน

Jack 

BMW Society : ช่วยบอกความประทับใจกับรถคันนี้ ให้พวกเราทราบหน่อยค่ะ

ดนัย อุดมโชค : ชอบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความเร็ว สมรรถนะต่างๆ รวมถึงการทรงตัวด้วยครับ

Jack 

BMW Society : รู้จักเวบได้อย่างไรคะ + ช่วยบอกความรู้สึก เกี่ยวกับ BMW Society หน่อยค่ะ

ดนัย อุดมโชค : รู้จักจากเพื่อนแนะนำครับ ก็รู้สึกว่า มีความเป็นกันเองดีมากๆ ไม่ค่อยมีคน โอเว่อร์ครับ

Jack 

BMW Society : ปัจจุบัน ตอนนี้ ครอบครัว คุณปิ๊กทำอะไรบ้างคะ ?

ดนัย อุดมโชค : ปัจจุบันนี้ ผมเป็นนักเทนนิสอาชีพ เต็มตัวครับ ส่วนคุณพ่อ เป็นทนายความครับ

Jack 

BMW Society : เริ่มหัดเล่นเทนนิสตั้งแต่เมื่อไร แล้วทำไมถึงต้องเป็นเทนนิส ล่ะคะ ?

ดนัย อุดมโชค : เล่นตั้งแต่เมื่ออายุ 8 ขวบ เพราะชอบตีลูกบอลสีเหลืองๆ ครับ

Jack 

BMW Society : การแข่งขันที่ประทับใจที่สุด และทำไมถึงประทับใจ Match นั้นคะ ?

ดนัย อุดมโชค : แน่นอน น่าจะเป็นที่ได้เหรียญทองเอเชี่ยนเกมส์ ที่โดฮาครับ เพราะทำให้ประชาชนทั้งประเทศดีใจ และภูมิใจครับ

Jack 

BMW Society : ในอนาคตวางแผนในวงการเทนนิส ให้กับตัวเอง อย่างไรบ้างคะ ?

ดนัย อุดมโชค : อนาคตอยากจะนำความรู้ และประสบการณ์ จากการแข่งขันมา ฝึกนักกีฬารุ่นน้องๆ ต่อไปครับ

Jack 

สุดยอดครับ
มาดแมนจริงๆขอให้รอยยิ้มของคนไทย
เกิดขึ้นทุกเมื่อที่คุณดนัยแข่งขันนะครับ
จะเป็นกำลังใจให้ครับ

s5 (s5) 

BMW Society : นักเทนนิสกับ BMW เกี่ยวข้องกัน ได้อย่างไรคะ ?

ดนัย อุดมโชค : มีความว่องไว และปราดเปรียวในตัวพอสมควรครับ และเป็นรางวัลที่คุณพ่อมอบให้หลังจากได้แชมป์ที่อินเดียครับ

Jack 

BMW Society : ก่อนจากกัน อยากจะฝากอะไรถึงเพื่อน ใน BMW Society เชิญได้เลยค่ะ ?

ดนัย อุดมโชค : ก็อยากฝาก ให้สมาชิก BMW Society ทุกท่านเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ปรึกษาหารือกัน อีกทั้งช่วย เหลือเกื้อกูลกัน ตามแต่อัตตภาพครับ และมอบความรักที่ดีๆ ต่อกัน สามัคคีกันอย่างนี้ตลอดไปครับ

Jack 

BMW Society : สุดท้าย ขอบคุณ คุณปิ๊ก มากๆ ค่ะ ที่สละเวลาอันมีค่า ให้กับทาง BMW Society แล้วพบกันวันที่ 14 กันยา นะคะ .. อิอิ

ดนัย อุดมโชค : ยินดีมากๆ ครับ แล้วพบกันวันที่ 14 กันยา ครับ ถ้าไม่ติดรายการแข่งขัน ผมไปแน่นอน ขอบคุณครับ

Jack 

HBD ค่าคุณดนัย อุดมโชค ^^

มีความสุขม๊ากมากนะคะ

bee_noi 

Happy Birthday นะครับ คุณปิ๊ก..อย่างที่เคยบอก..คุณเป็นนักเทนนิสคนไทยคนแรกที่ผมเชียร์อย่างจริงใจ ไม่ว่าคุณจะแข่งแพ้หรือชนะ(แพ้ชนะเป็นวิถีของกีฬาครับ), คุณจะเข้ารอบชิง,รอบรองหรือตกรอบแรก..ผมชื่นชมคุณเสมอ..เป็นกำลังใจให้ครับและสุดท้ายอีกครั้ง Happy Birthday

Anon 

ดนัย ถูกถ่ายรูปโดย ดนัยนาท อิอิ

Meeh E46 

ขำข้อความคุณ Meeh E46 จัง ^^

HBD Ka Khun Danai

NuKoy (Motor Spa) 

ขอเอาใจช่วยในการแข่งขันนะครับ ผมเชียร์ตลอด ชอบในความมุ่งมั่นครับ

peep_bmw 

สู้เค้าครับ คงเหลือไม่กี่คนแล้วครับที่เคารพอาชีพตัวเองครับ เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

Baur TC (Baur TC) 

Happy Birthday ค่าาาาา ปิ๊ก

มีความสุข มั่กๆ นะคร๊าาาา

ไม่ว่า ปิ๊ก จะเป็นที่เท่าไหร่ แต่ปิ๊กจาเป็น ที่ 1 ในใจ คุณพ่อ คุณแม่ ที่น่าร๊ากกก เสมอ อยู่แล้ว

ละจะเป็นที่ร๊าาาก ของเพื่อนใน BMS แน่นอน จร๊าาาาา

เป็นกำลังใจให้เสมอ น๊า ละเจอ กาน 14 กันยา ค่ะ

Happy Birth Day คร๊าบบบ

สู้ ๆๆๆๆ

cousin_BMW 

มีความสุขนะครับคุณปิ๊ก ฝากบอกพี่ตุ๊ด้วยว่า ไว้ว่างๆนัดทานข้าวกันอีกนะคับ

Khetrat 

HBD เช่นกันคับ คุณก็คนหนึ่งที่ผมรู้สึกดีด้วยนะคับ...
การพูดจาให้สัมภาษร์ของคุณผมฟังแล้ว พูดจาถ่อมตัว ไม่โอเวอร์ วางตัวได้ดีมากคับ ชอบ

ter (Enforce) 

ขอร่วมส่งแรงใจแรงเชียร์ด้วย : ครับ ;;;;;;;;


สวัสดีครับ : ทุกท่าน

ปัดฝุ่น 

สู้ๆๆๆ

wankun 

สู้ๆๆๆ น้องแทมมี่เชียร์พี่ปิ๊กจ้า อิอิ
เราวงการเดียวกาน ^O^//

<เย้ยย ได้ข่าวว่าคนละแทมมี่ ฮ่าๆๆ >

TammieZ_BMW 

HBD ครับพี่ปิ๊ก ขอให้พี่ได้ขึ้นเป็น TOP10 ของโลกเร็วๆนะครับ

Osmoziz (Osmoziz) 

สุขสันต์วันเกิดด้วยครับปิ๊ก
คุณพ่อพาไปถ่ายตอนไหนเนี่ย ไม่รู้เรื่องเลย...อิอิ

Sombat (Mr.AC) 

HBD na krub.

BIMMER USA 89 

happy birthhhdayyy คับ : )

tin (latuukenz) 

Happy Birthday ครับ
ขอให้มีความสุขมากๆ ได้แชมป์เยอะๆ
รักษาความเป็นมืออาชีพแบบนี้ตลอดไปนะครับ

breakfast101 

HBD ด้วยครับพี่ ว่างๆมาตีเทนนิสกับผมบ้างน้า ผมจารอที่ปิยรมย์ อิอิ

topspeed89 

HBD na krub.

HONG AC 774 

Happy Birth Day ครับ
เกิดเดือนเดียวกันเลยครับ มีความสุขมากๆ ครับ

Cefiro_Nut 

Happy Birth day ครับคุณดนัย

Oldman (M50TU) 

HBD ครับ

ViYA (viya)